Kopalnia Węgla Kamiennego Pr 🇵🇱

Przedsiębiorstwo powstało w 1876 roku w wyniku połączenia dwóch istniejących kopalni. W 1877 zainstalowano nowe maszyny parowe o mocy 390 KM, a po roku ich moc wynosiła już 727 KM. W 1884 roku oddano do użytku nowy szyb od którego kopalnia otrzymała nazwę. Po wygraniu przetargu od 1891 roku obiektem zarządzało Towarzystwo Francusko-Rosyjskie. W lecie 1893 roku podczas remontu szybu doszło do pożaru, który trwał kilka dni i strawił maszyny wyciągowe, kotłownie, hale maszyn oraz większość budynków nadziemnych. Na domiar złego uległy zniszczeniu pompy odwadniające i kopalnia została zalana przez wody gruntowe. Mimo sporych zniszczeń obiektu rok później wznowiono wydobycie. W 1899 włączono w skład obiektu kolejną kopalnię. W 1900 roku zelektryfikowano transport dołowy, wprowadzając elektrowozy i elektryczne kołowroty, ułatwiające wydobywanie urobku na powierzchnię. W 1908 roku zbudowano filtry wodne. W 1913 roku kopalnia dawała tylko 10% wydobycia węgla w całym kraju, gdzie jeszcze kilka lat wcześniej miała ich 25%. W 1918 roku po problemach finansowych władz polskich przechodzi ponownie w ręce kapitału francuskiego. Rok później sporą część akcji przejęła spółka francusko-włoska co przyniosło momentalne polepszenie wydobycia, które trwało aż do 1923 roku. Po przyłączeniu do Polski części Górnego Śląska tamtejsze zakłady stały się dla kopalni dużą konkurencją. Na dodatek trudną sytuację pogłębiła wojna celna z Niemcami w 1925 roku, oraz hiperinflacja, która trwałą do stycznia 1926 roku. W 1925 kopalnia pracowała tylko 3 dni w tygodniu i zwolniono z niej aż 1096 pracowników. W 1926 roku nastąpił kryzys górnictwa angielskiego na czym kopalnia zyskała na rynku zbytu w Skandynawii ponownie wzrastając poziom produkcji. Tym sukcesem nie cieszono się zbyt długo gdyż w 1929 roku nastąpił kryzys spowodowany spadkiem konsumpcji na rynku wewnętrznym. Zmniejszyło się również zapotrzebowanie na węgiel ze strony przemysłu hutniczego oraz metalowego. Główny odbiorca węgla z Francji, aż o 30% ograniczył ilość zamówień. Drugi kryzys, który nastąpił po 1932 roku aż dwukrotnie zmniejszył wydobycie węgla. Mimo, że rok później zastosowano ceny dumpingowe wysyłka do Danii spadła o 60% kosztem konkurencji angielskiej. Kopalnia zredukowała produkcję na co skutkiem było skracanie dniówek czy wysyłanie pracowników na bezpłatne urlopy. Podczas II Wojny Światowej obiekt został przejęty przez wojska Hitlera. Nacisk kręgów politycznych i militarnych przyczynił się do wzrostu wydajności kopalni. W 1937 roku rozpoczęto budowę unowocześnień, którą ukończono przed wybuchem wojny. Należały do nich: założenie rurociągów zamułkowych, uruchomienie nowej turbiny elektrycznej, mechanizacja transportu dołowego poprzez wprowadzenie rynien potrząsowych, rozbudowa warsztatów mechanicznych i elektrycznych oraz przygotowanie do eksploatacji nowych pokładów wydobywczych. Od 1944 roku nastąpił spadek wydobycia spowodowany rabunkową gospodarką okupanta. Wyczerpały się również łatwo dostępne pokłady węgla, a zamiast górników zatrudniano do pracy jeńców wojennych. Skutki polityki niemieckiej dały się we znaki w pierwszych latach po odzyskaniu kopalni przez Polskę. 27 stycznia 1945 roku wznowiono wydobycie, a już dwa miesiące później ilość pracowników wynosiła 2200 osób, osiągając przy tym obrót 1100 ton węgla na dobę. 21 października 1945 roku zmieniono nazwę kopalni. Największe zatrudnienie w obiekcie osiągnięto w 1961 roku zatrudniając 6204 pracowników. W 1961 roku jedna z części kopalni zostaje wyłączona z użytku. W 1969 roku na obiekcie doszło do katastrofy,w której miało miejsce zalanie części kopalni przez wodę z mułem i odcięcie drogi ucieczki górnikom. Chociaż sytuacja była bardzo groźna nie udało się uratować tylko jednej osoby na około 200 zagrożonych. W skład przedsiębiorstwa do roku 1970 wchodziły trzy jednostki. W 1969 roku w skutek wyczerpania zasobów jedna z nich zakończyła działalność, a dwa lata później druga z tego samego powodu. Po 1973 roku w kopalni nastąpił szereg zmian i modernizacji. Zastosowano szereg kolejek linowych i szynowych w pracach podziemnych, do przewozu drewna i innych materiałów. Uruchomiono tu pierwszą w przemyśle węglowym ścianę kompleksowo-zmechanizowaną łącznie z przesuwną tamą podsadzkową do eksploatacji podkładów grubych z podsadzką hydrauliczną. W 1974 roku do użytku oddano nowy poziom wydobywczy, nastąpiła rekonstrukcja i modernizacja jednego z szybów wydobywczych, oddano do użytku nowy zakład przeróbczy oraz wybudowano nowy dworzec kopalni. Kopalnia zajęła się również strefą wypoczynkową dla pracowników otwierając 6 ośrodków. Od połowy lat 80-tych XX wieku wydobycie węgla zaczęło drastycznie maleć, co za tym idzie również zapotrzebowanie na zatrudnienia pracowników. Kilka lat przed zamknięciem przywrócono obiektowi starą nazwę. W 1993 roku kopalnię postawiono w stan likwidacji, a ostatnie wydobycie miało miejsce w 1995 roku.