Kościół był ulokowany na wzgórzu z malowniczym widokiem na góry, przyrodę oraz pobliskie miasto. Charakteryzował się tym, że posiadał krzyż lotaryński. W Polsce ten krzyż zwany był również jako andegaweński, patriarszy, jagielloński albo litewski. Historia jego zaczyna się gdy dwójka misjonarzy zapoczątkowało ten nurt na obecnych terenach Moraw i Słowacji. Krzyż stał się symbolem kultu chrześcijańskiego i pojawiał na tarczach herbowych. W późniejszym czasie dotarł do Lotaryngii. Jest to kraina historyczna administracyjnie położona w północno-wschodniej Francji. Nazwa krzyża pierwotnie wywodzi się właśnie od owej krainy. Czteroramienny krzyż stał się symbolem Lotaryngii, dzięki księciu René Andegaweńskiemu, który umieszczał go jako swój herb na pieczęciach i monetach. Znak ten rozpowszechnił się w 1477 r., kiedy książę Lotaryngii René II ozdobił nim swe proporce w bitwie pod Nancy. Po zwycięskiej bitwie książę nazwał go krzyżem lotaryńskim z wdzięczności za to, że pomógł mu pokonać wrogów. Podczas II Wojny Światowej krzyż lotaryński był symbolem wolnej Francji. Również symbolem krzyża lotaryńskiego pieczętuje się organizacje walczące z gruźlicą. Obecnie krzyż znajduje się między innymi w herbie Litwy, Słowacji, Węgier, a także miasta Wilna. O samym kościele wiele nie wiadomo. Znajdował się z dala od cywilizacji i nie był zbyt duży. Całkiem możliwe, że msze święte przeniesiono do większego i położonego w mieście kościoła.
