Na cmentarzu znajdują się takie maszyny jak: MiG-21R, MiG-21UM, MiG-23MF, TS-11 Iskra oraz IŁ-18. MiG-21 to radziecki samolot myśliwski skonstruowany w latach 50-tych XX wieku. Ze względu na swoją sylwetkę w slangu pilotów nazywano go „ołówek” lub „bałałajka”. Zastosowanie skrzydeł w układzie delta umożliwiło stworzenie pierwszej udanej konstrukcji w ZSRR, która łączyła cechy samolotu myśliwskiego i przechwytującego. MiG-21 był produkowany na radzieckiej licencji w Czechosłowacji i Indiach, a jego chińska kopia nosiła nazwę J-7 oraz F-7 w wersji eksportowej. Samoloty te były używane w takich krajach jak: Bułgaria, Czechosłowacja, Polska, ZSRR, Indie, Irak, NRD, Rumunia, Afganistan, Węgry, Zambia, Somalia, Egipt, Bangladesz, Etiopia, Angola, Finlandia, Egipt, Nigeria, Sudan, Mozambik, Zimbabwe, Indonezja, Jemen, Kuba, Korea Północna, Laos, Syria, Jugosławia, Madagaskar, Somalia, Wietnam, Tanzania oraz po rozpadzie UW: Chorwacja i Republika Federalna Niemiec. MiG-21R był pierwszym samolotem trzeciej generacji i pełnił funkcję rozpoznawczą. Wykorzystywano go na wczesnych etapach wojny w Afganistanie. Miał on powiększony kształt kadłuba, który dzięki temu mieścił dodatkowy 340 litrowy zbiornik paliwa i drugą parą podskrzydłowych pylonów, przystosowaną do podwieszenia zbiorników. MiG-21R był wyposażony w podkadłubowy zasobnik rozpoznawczy z aparaturą fotograficzną, zasobniki z aparaturą do zakłóceń radiolokacyjnych pod skrzydłami oraz unowocześniony zestaw awioniki. Mógł on też wykonywać loty bez zasobnika rozpoznawczego jako myśliwiec przechwytujący uzbrojony w dwa pociski rakietowe. Produkcja samolotu MiG-21R trwała od 1965 do 1971 roku. W kodzie NATO nosił on oznaczenie Fishbed-N. Polska zakupiła w latach 1968-1972 36 samolotów MiG-21R, użytkowanych przez 32. Pułk Lotnictwa Rozpoznania Taktycznego w Sochaczewie. MiG-21UM był wersją szkolno-bojową odpowiadającą trzeciej generacji MiGa-21 (SM, M, MF, R). Był produkowany w latach 1971-1985 i w tym czasie powstało ponad 1000 egzemplarzy. Od poprzedniej wersji dwumiejscowej MiG-21US różnił się wyposażeniem: autopilot KAP-2 został zastąpiony trzyosiowym AP-155, dodano też celownik optyczny ASP-PFD. W latach 1971-1981 Polska zakupiła 54 egzemplarze wersji UM i służyły one 3. Eskadrze Lotnictwa Taktycznego. W 2001 roku otrzymał specjalne malowanie „tygrys albinos”. Samolot był prezentowany na wystawie statycznej Międzynarodowych Pokazów Lotniczych Radom 2003. W tym samym roku też zostały wycofane z eksploatacji. Wszystkich wersji MiG-ów 21 wyprodukowano 11 496 sztuk, w tym w ZSRR 10 645, w Czechosłowacji 194 i w Indiach 657. Do prac nad nowszym modelem zwanym MiG-23 przystąpiono w 1961 roku. Był to jednosilnikowy samolot odrzutowy o zmiennej geometrii skrzydeł. Głównie były one wykorzystywane w ZSRR, a na eksport szły do takich krajów jak: Algieria, Kuba, Libia i Irak, a w wersji myśliwsko-bombowej MiG-23BN do Algierii, Czechosłowacji, Iraku, Indii, Sudanu, Syrii, Libii, Egiptu, Etiopii i Kuby. MiGi-23 były w Polsce użytkowane tylko w Słupsku. W latach 1979-1982 dostarczono Siłom Powietrznym 36 egzemplarzy w wersji MF oraz 6 w wersji UB. MiG-23 MF był wersją eksportową opracowaną w 1977 roku na bazie MiG-23M i przeznaczony był głównie dla Państw Układu Warszawskiego. Różnił się od MiG-23M nieco uproszczonym wyposażeniem. Otrzymał on eksportową wersję systemu naprowadzania komendowego Łazur-SMA, celownik radiolokacyjny Sapfir-23E, termonamiernik TP-23-1 o nieco gorszych charakterystykach. Część MiGa-23MF powstała z przebudowanych MiGów-23M. Produkcję MiGów 23 zakończono w 1985 roku. Samolot szkolno-treningowy TS-11 Iskra został wyprodukowany w WSK w Mielcu w 1963 roku. Była to pierwsza polska konstrukcja lotnicza napędzana silnikiem odrzutowym. W pierwszej wersji Iskra bis A powstały 74 egzemplarze. Od samego początku „Iskry” były podstawowym samolotem szkolno-treningowym w polskim lotnictwie wojskowym. W 1968 roku powstała wersja Iskra bis B z silnikiem SO-3 i uzbrojona w bomby i pociski rakietowe, której wyprodukowano 132 egzemplarze. W 1972 roku powstała jednomiejscowa szturmowo-rozpoznawcza Iskra 200BR. Jej przeznaczeniem byt trening operacyjny i zastosowania taktyczne, jednak ta wersja nigdy nie trafiła do seryjnej produkcji. W 1973 roku powstała wersja szkolno-bojowa Iskra 200SB. Samolot miał możliwość stosowania dowolnej kombinacji dodatkowego uzbrojenia o zestawie podobnym jak w poprzedniej wersji. Odmiany seryjne nosiły oznaczenia Iskra bis D w wersji szkolno-bojowej, której wyprodukowano 86 egzemplarzy, oraz Iskra bis DF w wersji szkolno-rozpoznawczej mającej dodatkowo trzy aparaty fotograficzne typu AFA-39, której wyprodukowano 121 egzemplarzy. W 1975 roku powstała wersja rozpoznawcza i korygowania ognia artylerii Iskra bis C, początkowo oznaczona jako Iskra 200 Art. W tej wersji drugą kabinę przeznaczono dla nawigatora. Samolot ma uzbrojenie takie jak Iskra bis B. Wyprodukowano łącznie 5 egzemplarzy. W 1975 roku został podpisany kontrakt na dostawę 50 samolotów PZL TS-11 Iskra dla Indyjskich Sił Powietrznych. Do celów reklamowych przeznaczono egzemplarz Iskra bis DF. Maszyna była prezentowana w 1976 roku na Międzynarodowej Wystawie Lotniczej w Farnborough, w 1977 roku na Salonie Lotniczym w Paryżu i w 1978 roku ponownie w Farnborough. Iskra była również kilkakrotnie wystawiana na Międzynarodowych Targach Poznańskich. Produkcję seryjną samolotów TS-11 Iskra zakończono w 1987 roku. Łącznie do tego czasu powstało 421 egzemplarzy wszystkich wersji i wariantów. Samolot Ił-18 został wyprodukowany w 1959 roku w ZSRR. Był to 4-cylindrowy turbośmigłowy samolot pasażerski. Był to następca samolotów pasażerskich Ił-12 oraz Ił-14. Miał się różnić od swoich poprzedników większym zasięgiem oraz pojemnością. W krótkim czasie Ił-18 zdobył popularność zarówno wśród pilotów, jak i linii lotniczych z całego świata. Samoloty były bardzo solidne i miały dobre osiągi. Powstało kilkanaście wersji samolotów tego typu, różniących się przede wszystkim wyposażeniem. Najczęstsze wersje to Ił-18A, Ił-18B, Ił-18D, Ił-18E, Ił-18I oraz Ił18-W. Ił-18A była to pierwsza wersja produkcyjna z silnikami Kuzniecow NK-4, której powstało 20 egzemplarzy. Ił-18B to zmodyfikowana wersja A mieszcząca 84 pasażerów. Ił-18D to wersja z silnikami Iwaczenko AI-20M oraz większymi zbiornikami paliwa. Ił-18E to wersja z silnikami Iwaczenko, ale ze standardowymi zbiornikami paliwa. Ił-18I to najbardziej pojemna wersja, mieszcząca 122 pasażerów, natomiast Ił-18W to ostatnia duża wersja, mieszcząca 90-100 pasażerów, będąca podstawą do zbudowania wielu maszyn specjalnych. Wśród użytkowników znalazły się takie kraje jak: Chiny, Korea Północna, Jemen, Bułgaria, Egipt, Wietnam, Węgry, Mali, Rumunia, Polska, Ukraina, Afganistan, Czechosłowacja, Kazachstan, Kuba, Zjednoczone Emiraty Arabskie oraz Kuba. Dzięki swojej solidnej konstrukcji samoloty pozostawały w eksploatacji przez długie lata, a kilka maszyn cały czas jest wykorzystywanych. Jednym z ważniejszych użytkowników tych samolotów była Korea Północna, która używała ich jeszcze w pierwszej połowie 2017 roku. Obecnie samoloty te są systematycznie wycofywane z eksploatacji. Łącznie powstało około 564 egzemplarzy, a w 1985 roku zakończono produkcję.