Drewniana kaplica została wzniesiona w latach 1906-1910 w stylu gotyckim. Została ona ufundowana przez dwóch gospodarzy, którzy uciekli z armii carskiej, a kaplicę wznieśli jako wotum dziękczynne za ocalenie życia. 25% mieszkańców wioski stanowili mariawici. Podczas działania świątyni w nabożeństwach udział brało około 5-10 osób. Obecnie mariawici dojeżdżają do innych kościołów na terenie Polski. Przed II Wojną Światową żyło 15 mariawickich rodzin, po wojnie ilość spadła do 7, a aktualnie zostały tylko 2 rodziny. Kaplica wchodziła w skład Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Mariawityzm powstał w Polsce na przełomie XIX i XX wieku i razem z Francją posiadał najwięcej wiernych. Opiera się na objawieniach siostry zakonnej Marii Franciszki Kozłowskiej z 1893 r. w Płocku. Mariawityzm początkowo działał w ramach kościoła rzymskokatolickiego jednak w 1906 roku po decyzji Papieża został wyłączony ze wspólnoty. W obiekcie odbywały się odpusty na św. Walentego oraz Trójcę Przenajświętszą. Od 2004 roku nad kaplicą opiekę przejęli uczniowie szkoły. W 2011 roku wpisano obiekt do rejestru zabytków.
