Szpital został otwarty w 1871 roku. Obiekt wcześniej należał do wojska i był jego uczelnią. Zanim jeszcze otworzono szpital psychiatryczny cały kompleks pełnił funkcję szpitalu charytatywnego dla biednych. Na początku placówka mieściła 230 pacjentów, a pod koniec XIX wieku liczba ta wzrosła do 400. Szpital leczył pacjentów z zaburzeniami psychicznymi oraz osoby starsze cierpiące na demencję. Początek XX wieku zaczął komplikować sprawę kompleksu. Zmiany w prawie włoskim nakazały pacjentów o zaburzeniach psychicznych przechowywać oddzielnie od reszty. Szpital znowu przeszedł przebudowę, a liczba osób, które mógł pomieścić wzrosła do 600. Na tym jednak nie skończyły się zmiany w prawie włoskim. Kolejne restrykcje w sferze leczniczej nastąpiły na tle segregacji pacjentów na płeć. Z tego powodu w latach 50-70 tych XX wieku przebudowano kompleks kolejny raz. Szpital posiadał 8 oddziałów rozmieszczonych w różnych pawilonach. Cały teren zajmował 10 tys. metrów kwadratowych w tym duży park. Wszyscy pacjenci byli oddzieleni według wprowadzonego prawa włoskiego. Szpital ulepszono również o laboratorium badań klinicznych, gabinet stomatologiczny, gabinet do elektroterapii, gabinet radiologii i salę operacyjną. W kompleksie otworzono kaplicę. W 1908 roku we Włoszech wprowadzono narodowy system opieki zdrowotnej. Z wejściem ustawy w życie na terenie całego kraju zamknięto wszystkie archaiczne placówki.
