Końcem XVII a początkiem XVIII wieku na wzgórzu zbudowano dwie duże wiejskie rezydencje. Zamożny włoski kupiec nabył jedną z nich w 1868 roku. Z powodu choroby psychicznej jednego z synów zdecydował się na otwarcie szpitala psychiatrycznego. Dzięki zadowalająco szybkiemu wzrostowi pacjentów, 3 lata później Włoch zakupił drugą willę. Z czasem obiekt cieszył się coraz większą popularnością, aż zamożny kupiec był zmuszony go jeszcze bardziej powiększyć kupując pozostałe budynki na wzgórzu. Proces rozbudowy kompleksu przez Włocha trwał od 1880 roku przez około 20 lat. Za czasów swojej świetności był to jeden z najbardziej znanych kompleksów psychiatrycznych w Europie. Szpital psychiatryczny był znany na terenie całych Włoch, a zamożne rodziny wysyłały na leczenie swoich krewnych, ponieważ słynął on z poufności. Kupiec zmarł w 1898 roku we własnym szpitalu, a cały dobytek wraz z willą zapisał organizacjom charytatywnym, które pomagały w leczeniu chorób psychicznych. Włoch był przekonany, że robiąc to jego syn pozostanie w dobrych rękach. Zarządzanie kompleksem przekazał swojemu drugiemu synowi w 1898 roku, który prowadził go do 1920 roku, a później obiekt został przekazany osobom prywatnym. W czasie II Wojny Światowej Hitlerowcy przetrzymywali w obiekcie więźniów politycznych. Po zakończeniu wojny do 1950 roku kompleks stał opuszczony. Potem został on przejęty i odbudowany przez gminę, która otworzyła w nim szpital neuropsychiatryczny. Szpital działał do 1978 roku kiedy to miała miejsce reforma włoskiego systemu psychiatrycznego zwana prawem Basaglii. Z czasem szpital został zlikwidowany, a w 1990 roku ostatni z budynków został zamknięty na stałe.
