Na cmentarzu pojazd贸w wojskowych mo偶na zobaczy膰 takie maszyny jak: radziecki czo艂g podstawowy T-54 i T-55 oraz g膮sienicowy transporter opancerzony TOPAS. T-54 to radziecki czo艂g podstawowy I generacji powojennej. Produkowano go w latach 1946-1958 (ZSRR), 1956-1964 (Polska) oraz 1958-1964 (Czechos艂owacja). W ZSRR wysz艂o ich najwi臋cej, bo a偶 35 000 egzemplarzy, natomiast w Polsce 3000, a Czechos艂owacji 2500 sztuk. Pierwsz膮 odmian臋 pojazdu nazwana T-54 model 1946 i produkowana by艂a w latach 1946-1949. Posiada艂a ona wie偶臋 podobn膮 wygl膮dem do wie偶y z czo艂gu T-44. Druga wersja, oznaczona by艂a jako T-54 model 1949 i posiada艂a now膮 p贸艂sferyczn膮 wie偶臋 z niewielkim wyci臋ciem w tylnej cz臋艣ci, a produkowano j膮 w latach 1949-1951. Trzecia wersja zosta艂a opracowana w 1950 roku jako T-54 1951 i posiada艂a now膮 p贸艂sferyczn膮 wie偶臋 charakterystyczn膮 dla tego typu czo艂gu, a produkowano j膮 w latach 1953-1955. W 1955 roku dokonano modernizacji T-54 na wersj臋 T-54A. Pojazd posiada艂 stabilizator uzbrojenia w p艂aszczy藕nie pionowej, 聽urz膮dzenia noktowizyjne dla mechanika-kierowcy oraz przedmuchiwacz lufy. T-54A produkowany by艂 w latach 1955-1957. W 1956 roku powsta艂a kolejna wersja o nazwie T-54B, kt贸ra posiada艂a stabilizacj臋 uzbrojenia w dw贸ch p艂aszczyznach oraz noktowizyjne przyrz膮dy celownicze. Na bazie T-54 powsta艂 szereg innych pojazd贸w takich jak: w贸z zabezpieczenia technicznego BST-2, samobie偶ne dzia艂o pancerne SU-122-54, samobie偶ny zestaw przeciwlotniczy ZSU-57-2 oraz radziecki czo艂g mostowy MTU-12. T-54 by艂y u偶ywane przez 38 pa艅stw, a wiele pojazd贸w jest nadal w u偶yciu. W chwili wprowadzenia do uzbrojenia czo艂g T-54 nale偶a艂 do najlepszych czo艂g贸w na 艣wiecie. Posiada艂 nisko op艂ywow膮 sylwetk臋, zwart膮 konstrukcj臋 oraz silne uzbrojenie i szereg nowoczesnych rozwi膮za艅, kt贸re wzbudza艂y du偶e uznanie specjalist贸w zachodnich. Czo艂g posiada艂 wysokopr臋偶ny silnik 12-cylindrowy W-54 o mocy 520 KM i pr臋dko艣ci maksymalnej 50 km/h. W Polsce wyprodukowano takie wersje jak: T-54A, T-54AD, T-54AM, T-54AM1 oraz T-54AM2. T-55 to radziecki czo艂g podstawowy I generacji opracowany w latach pi臋膰dziesi膮tych w Biurze Konstrukcyjnym Zak艂adu Nr 183 w Ni偶nym Tagile. Produkowano go w latach 1958-1981 (ZSRR), 1964-1981 (Polska) oraz 1964-1973 (Czechos艂owacja). W ZSRR wysz艂o ich najwi臋cej, bo a偶 27 500 egzemplarzy, natomiast w Polsce i Czechos艂owacji po 5000 sztuk. Czo艂g powsta艂 przez modernizacj臋 T-54, w kt贸rym zwi臋kszono zapas przewo偶onej amunicji armatniej i paliwa, wprowadzono system ochrony przed broni膮 masowego ra偶enia (ABC) i termiczn膮 aparatur臋 dymotw贸rcz膮, zmodernizowano nocne przyrz膮dy obserwacyjno-celownicze oraz zastosowano silnik o wi臋kszej mocy. T-55 przyj臋to do armii radzieckiej w 1958 roku i produkowano go przez 4 lata. W 1962 roku wprowadzono zmodernizowan膮 wersj臋 oznaczon膮 T-55A, w kt贸rej zastosowano wyk艂adziny antyradiacyjne chroni膮ce za艂og臋 przed promieniowaniem przenikliwym. W 1970 roku zamontowano 12,7 mm przeciwlotniczy karabin maszynowy DSzKM, natomiast w 1974 roku zast膮piono 7,62 mm karabiny maszynowe SGMT karabinami PKT kalibru 7,62 mm, a tak偶e zmieniano przyrz膮dy celownicze i obserwacyjne oraz przystosowywano wozy do monta偶u r贸偶norodnego osprz臋tu saperskiego. W 1983 roku do uzbrojenia armii radzieckiej wprowadzono zmodernizowane wersje o nazwach: T-55M, T-55AM i T-55AD. G艂贸wnym celem zmian by艂o przystosowanie czo艂g贸w do wystrzeliwania z armaty przeciwpancernych pocisk贸w kierowanych systemu 9K116 Bastion oraz zwi臋kszenie ochrony przed pociskami przeciwpancernymi i 艣rodkami zapalaj膮cymi. Czo艂gi wzmocniono r贸wnie偶 o system kierowania ogniem Wo艂na, silnik W-55U o wi臋kszej mocy, now膮 radiostacj臋 R-173, system ochrony przed 艣rodkami zapalaj膮cymi, uk艂ad stabilizacji uzbrojenia Cyklon M1, os艂on臋 termiczn膮 lufy, wyrzutnie pocisk贸w dymnych oraz dodatkowe opancerzenie wie偶y, przedniej cz臋艣ci oraz dna kad艂uba. Na czo艂gach T-55MB zamiast dodatkowego opancerzenia pasywnego wie偶y i kad艂uba zamontowano segmenty pancerza reaktywnego. Cz臋艣膰 pojazd贸w wyposa偶ono w silniki W-46-5M, oznaczaj膮c je odpowiednio: T-55M-1, T-55AM-1, T-55AD-1 oraz T-55MB-1. Czo艂g T-55 by艂 w贸wczas jedn膮 z najlepszych konstrukcji w swojej klasie. W latach 80-tych XX wieku by艂 wykorzystywany tak samo, jak T-44 przez 38 pa艅stw. Z polskiej armii zosta艂 wycofany w 2002 roku. T-55 produkowano r贸wnie偶 w Chinach przez firm臋 Norinco pod nazw膮 Typ-59. Liczba wszystkich wyprodukowanych na 艣wiecie czo艂g贸w T-54/T-55 przekracza 95 000 egzemplarzy i przewy偶sza liczb臋 wszystkich czo艂g贸w innych typ贸w wyprodukowanych na 艣wiecie po II Wojnie 艢wiatowej. Czo艂g posiada艂 wysokopr臋偶ny silnik 12-cylindrowy W-55 o mocy 580 KM i pr臋dko艣ci maksymalnej 50 km/h. W Polsce wyprodukowano takie wersje jak: T-55, T-55A, T-55M, T-55U, T-55AD1, T-55AD2, T-55AM, T-55AD1M, T-55AD2M oraz T-55AMS. W Wersji podstawowej czo艂g wychodzi艂 pod nazw膮 T-55, T-55A oraz w wersjach dow贸dczych T-55K, T-55AK i T-55MK, natomiast w modernizacjach jako: T-55M, T-55AM, T-55M-1, T-55AM-1, T-55AD, T-55AMD, T-55AD1, T-55AMD1, T-55MV, T-55AMV, T-55MV-1, T-55AMV-1, T-55AM2, T-55AM2PB, T-55M5, T-55M6, Safir-74/T-72Z, Tiran 5 oraz Tiran 5 Nochri. TOPAS to g膮sienicowy transporter opancerzony. Wyprodukowano 2641 egzemplarzy w latach 1962-1972 w Czechos艂owacji. Pojazd ten by艂 modernizacj膮 radzieckiego transportera BTR-50. U偶ywany by艂 przez liczne kraje, a w Polsce opracowano w艂asn膮 wersj臋 uzbrojon膮 TOPAS 2AP. Pojazd posiada艂 wysokopr臋偶ny silnik z turbodo艂adowaniem PW-6 o mocy 300 KM i pr臋dko艣ci maksymalnej 60 km/h. Nazwa TOPAS jest akronimem od Transport茅r Obrnen媒 PASovy (Transporter opancerzony g膮sienicowy). W 1963 roku pojazdy przyj臋to na wyposa偶enie armii czechos艂owackiej pod oznaczeniem wojskowym OT-62. TOPAS by艂 produkowany w kilku wariantach takich jak: OT-62A “AUTOBUS”, OT-62B, OT-62C wersja I, OT-62C wersja II, OT-62 BETA, OT-62/R2, OT-62/R3, OT-62/R4 MT, DTP-62, DTP-62M oraz DTP-62/72. W Polsce r贸wnie偶 stworzono kilka modernizacji woz贸w TOPAS. Umowa na zakup zawiera艂a klauzul臋, 偶e Polska mo偶e wprowadza膰 zmiany bez potrzeby uzyskania zgody producenta. W Polsce powsta艂y takie wersje jak: TOPAS 2-AP, TOPAS R-2, TOPAS R-3 oraz WPT TOPAS. Pojazdy te trafi艂y r贸wnie偶 na wyposa偶enie armii innych pa艅stw Uk艂adu Warszawskiego, na Bliski Wsch贸d oraz do Afryki. Pr贸cz Polski eksportowano je do: Egiptu, Iraku, Indii, Sudanu, Angoli, Libanu, Bu艂garii oraz Maroka.