W 1919 roku dzięki staraniom doktora zostało powołane towarzystwo, którego zadaniem było uzbieranie funduszy na szpital dziecięcy. Rok później miasto zakupiło posiadłość, która miała być przeznaczona na szpital dziecięcy, jednak brakowało funduszy na remont oraz zakup sprzętu. W 1921 roku otworzono szpital dzięki polsko-amerykańskiego komitetowi, który zakupił niezbędny sprzęt. Początkowo w obiekcie mieściło się tylko 25 łóżek dla dzieci, 3 sale dla chorych oraz jedna operacyjna. Źródłem wody dla szpitala była studnia kopana. Placówka posiadała oświetlenie elektryczne, pralnię ręczną oraz kuchnię. Fundusze na utrzymanie szpitala pochodziły z dzierżawy, pieniędzy od ludzi prywatnych, z puszek, z zabaw i ze sprzedaży produktów z gospodarstwa rolnego. Z czasem budynek szpitala stał się niewystarczający i w 1924 roku podjęto decyzję o budowie nowego budynku zakaźnego. Obiekt jak na swoje czasy był nowoczesny, a fotografie z jego wnętrza były wysyłane na Międzynarodową Wystawę Przeciw-Gruźliczą w Rzymie. Nowy budynek został oddany do użytku w 1927 roku i liczył 65 łóżek. To dzięki zaangażowaniu mieszkańców i ich ofiarności udało się tak szybko przygotować budynek do otwarcia. Dzieci biedne były leczone bezpłatnie i leżały na łóżkach fundacyjnych. Szpital utrzymywał się z własnych pieniędzy. W 1929 roku szpital został skanalizowany. W obiekcie urządzono izbę przyjęć, aptekę, magazyny żywnościowe, magazyny bielizny oraz kuchnię. W 1930 roku ogrodzono całą posesję i założono ogród owocowy. W 1932 roku zbudowano kostnicę i portiernię. W 1934 roku dobudowano piętro, a dwa lata później zakupiono plac 800 m2, aby postawić budynki gospodarcze i pralnię. W latach 1934-1935 uregulowano hipotekę szpitala. Podczas II Wojny Światowej w szpitalu były leczone dzieci żydowskie i niemieckie. Szpital był także miejscem szkolenia sanitarnego, w którym były przygotowywane opatrunki dla partyzantów. Podczas wojny szpital ucierpiał. W 1952 roku szpital został przemianowany na wojewódzki specjalistyczny i zaliczono go do grupy szpitali szkoleniowych. W tym czasie placówka posiadała 186 łóżek. W 1953 roku oddano do użytku budynek, w którym hospitalizowano chorych na chorobę Heinego-Medina co zwiększyło ostatecznie liczbę łóżek do 225. W 1957 roku powstały nowe możliwości finansowe rozwoju szpitala, który rok później został powiększony o izbę przyjęć i administracji z miejscami hotelowymi dla pielęgniarek i szkolących się lekarzy. Teren szpitala został ogrodzony, wybudowano drogę dojazdową oraz poprawiono zaopatrzenie w energię elektryczną. W 1967 roku obiekt powiększono o oddział płucny zwiększając liczbę łóżek do 255. W kolejnych latach modernizowano szpital coraz bardziej. W 1971 roku z powodu ciągłych napraw budynek leczący chorobę Heinego-Medina został zamknięty. Na przełomie 1972-1973 roku w noc sylwestrową wichura zerwała dach budynku chirurgii. Przez lata trwały nieudolne starania o budowę nowego szpitala aż w 1980 przygotowano dokumentację i zaczęto pracę. W 1984 roku uruchomiono ponownie oddział chirurgiczny. W 1992 roku powstał nowy oddział o profilu endokrynologicznym zwiększając ilość łóżek do 381. Szpital w 2015 roku został zamknięty z powodu przeniesienia się do nowej placówki, jednak w starych budynkach wciąż działa prąd, którego roczne utrzymanie wynosi 120 tysięcy złotych. W planach jest sprzedaż terenu.